dinsdag 7 januari 2014

Verfwerkjes

Al sinds september is de verfhoek op de peuterspeelzaal vrij toegankelijk, met als gevolg dat draakje Belle stevig aan de massaproductie van verfwerkjes is geslagen. Een ontzettend leuk proces...

Zo blijkt haar lievelingskleur overtuigend groen te zijn, met vaak een hint van bruin, grijs en / of zwart voor de dieptewerking.

En zo heeft ze zelf heel duidelijk voor ogen wat ze verft. Dolfijnen, poezen, en vele andere onverstaanbare dankbare schildersonderwerpen.
En houdt ze voet bij stuk - een schilderij dat eenmaal dolfijn gedoopt is, is weken later nog steeds een dolfijn.
Toch fijn dat zij herkent wat ze gemaakt heeft, want als ik heel eerlijk ben zag ik toch heel vaak groene vlekken, met groene randen en groene kronkels. Maar hee, ze is pas drie. Storm produceert pas sinds zijn bijna-zesde kunstwerken waarin ik iets denk te herkennen. Niets raars aan de hand.

Een paar weken terug schilderde ze op de peuterspeelzaal papa. En vertelde daar 's avonds bij het eten ook trots over. Vandaag kwam papa mee naar huis. En mijn mond viel open, en is nog steeds niet teruggetakeld. Mijn sprakeloosheid werd dankbaar gebruikt door de grote meid om aan te wijzen dat papa een mond had en een neus maar geen ogen want die kleur was er niet. En benen maar geen schoenen. En ze vertrok weer naar haar tv-programma, mama sprakeloos achterlatend.

Mijn knappe meid, van net drie, slaat de fase van koppoters over, en schildert poppetjes met een volledig ontwikkeld lijf. Wow.

Oma Lou, kunnen we vast een schildersezel reserveren voor dit talentje?

zondag 5 januari 2014

Groot worden - met een traan en een lach

Draakje Belle was uit haar autostoeltjes gegroeid, niet volgens de gewichtsklassen die Maxi Cosi eraan gehangen heeft, maar in lengte - haar schoudertjes pasten niet meer onder de schouderriemen, zelfs niet op de hoogste stand. En dus was het tijd voor een nieuwe, een grotere.

In de winkel was het dik feest. Lachen, dansen, klimmen in een variatie aan stoelen. Een rode kiezen, en vol trots mama's zwarte keuze naar de kassa slepen. Lachend bij de auto de nieuwe stoel opeisen, de grote meisjesstoel en niet meer de kleine stoel. Trots, zich diep bewust dat ze nu net zo'n stoel als Storm heeft.

De oude stoelen zijn naar binnen gehaald, gedemonteerd, gewassen, opgepoetst en weer gemonteerd. Op marktplaats gezet. En ondertussen staan ze in de gang te wachten. Waar draakje Belle 'haar' stoel zag. En huilend en tierend eiste dat die terug ging in de auto. Want kijk, kijk dan toch mama, ik pas echt wel. Echt, mama.

Groot worden, met een traan en een lach.