dinsdag 26 april 2011

Ho nou, stop nou, niet zo snel...

Mijn lieve kleine moppie, mijn krachtige freule Bellefleur. Ze wordt alweer groot, groter dan een zuigeling, groter dan een pasgeboren wurmpje. En ik kijk er met weemoed naar. Ho nou, stop nou, niet zo snel... lieve meid, je hebt alle tijd.

  • Maar Bellefleur rolt, van buik naar rug en als ze zich verplaatsen wil door naar de buik, en de rug en de buik.
  • En Bellefleur kronkelt en trappelt en gilt zichzelf in een slangenbeweging voorwaarts, daarheen waar ze heen wil.
  • Belle ligt op haar buik, drukt zich op, steunt op haar ellebogen en pakt het speelgoed dat ze hebben wil
  • En nog erger, Belle, mijn kleine meiske, draait zich op haar zij of buik, raapt haar speen op en stopt die zelf (terug) in haar mondje
  • Om vervolgens op haar zij gerold in slaap te vallen. Mijn kleine schatje ligt niet meer stil, maar slaapt tegenwoordig in foetushouding. Rustig dwars in haar wiegje gepropt.


  • Ze trappelt zichzelf in mijn handen naar staan, en staat dan rustig tien tellen stabiel om zich heen te kijken.
  • Ze eist dat ze zittend kan spelen, en dat ze zittend in 30 seconden tot een calzone afglijdt vindt ze niet erg.

  • Mijn lieve kleine meid eet als een bootwerker, en eist meer en verkondigt dat ze ook stukjeseten van onze borden wil
  • Mijn kleine lieve moppie woog afgelopen vrijdag bij het consternatiebureau de maffia 5760 grammen en was alweer 63 cm lang

Mijn krachtige freule, ze weet wat ze wil. Eist het op, verkondigt het aan de wereld. En ze wil groot worden. Bestudeert met intense blik de grotere kindjes op de Koe, en vraagt aan haar grote broer goedkeuring voor haar prestaties. Ze beseft zich dondersgoed dat oefening de weg naar perfectie is en legt zich 24 uur per dag toe op deze continue oefening. En moeders? Die kan het niet meer bijbenen, wenst dat ze een weckpot had, wou dat ze wist waar de noodrem zat. Ik ben nog niet klaar met deze fase.

Toch wel sterk, dat het afsluiten van de fases zoveel moeilijker is bij een tweede kind dan bij een eerste. Bij de stormvogel stonden wij juichend langs de zijlijn bij iedere stap die hij voorwaarts zette. Ubertrots waren wij toen hij zat met vier maanden, en liep met tien maanden. En nu,heb ik moiete met het afsluiten van de fases van zwangerschap, geboorte en kleine baby. Moeite om me erbij neer te leggen dat het allemaal nooit meer terug komt. Zelfs mijn lief zei vanavond: over drie jaar toch weer eentje maken? Uhm... ja?!


Maar nee, het is goed zo. Ik heb een perfect gezin in een perfect huis. En ja, dat klinkt burgerlijk, oubollig en truttig, maar ik ben intens gelukkig. Een derde kind zou voor mij een te groot risico vormen op dat geluk - met mijn extreme bekkeninstabiliteit is de kans reeel aanwezig dat mijn bekken een derde niet overleeft, dat herstel geen optie meer is, en deze moeder blijvend invalide wordt. En je weet nooit hoe een derde in het pact zou passen dat tussen de stormvogel en de freule al is gesmeed. Nee echt, het is goed zo.

En toch...


Afgelopen nacht lag ik naar haar te kijken terwijl ze droomde. Zeker tien gezichtsuitdrukkingen per minuut trokken langs. Lachen, lachen, eten, lachen, eten, eten, huilen, eten, lachen. Ondertussen trappelde een voetje de ritmische cadans van pret, terwijl de handjes zich ontvouwde en opvouwde als bloemen in de zon. Ze heeft het er druk mee! Als ik vannacht nou eens met haar meedroom, lukt het me dan om met haar mee te groeien en deze fases af te sluiten?

donderdag 7 april 2011

Proeven en eten

Mijn kleine meisje zag het wel zitten, dat eten. Als zij bij ons op schoot zat tijdens het avondeten werd en driftig gekeken, gesmakt en vooral gekwijld. Dus doopte mijn lief zijn pink in de vanille vla en liet dat aan ons meisje proeven. Twee grote ogen, twee driftig trappelende voetjes. Dat vond de freule wel wat.

Het kon natuurlijk niet bij proeven blijven. De keren dat ze na het vla-experiment bij ons op schoot zat trok ze met een Hercules inspanning haar buikspieren hard aan om zo haar snoetje in dat bord vol heerlijkheden in te graven. Althans, ik denk dat ze daar op mikte. Want in de praktijk zou dat voorhoofd en tafelrand betekenen, ware het niet dat wij gelukkig oplettend genoeg zijn.

Dus. Deze dame is rijp voor eten. Vindt ze. En dus gaat moeders ook voor haar koken.

Aangezien ik voor een aantal dingen allergisch ben zouden we het beste met groente kunnen beginnen, zeggen ze. Daarbij gaan ze er natuurlijk volledig aan voorbij dat mijn allergien niets met fruit te maken hebben, maar soit. Worteltjes it is. Drie worteltjes gestoomd en geblenderd. Een meisje achter een overgrote slab. En met het aanvliegen van een lepeltje werd gehijgd van blijheid en getrappeld van anticipatie. En met het afhappen van het lepeltje werden de ogen groot. Worteltjes, hoera! En na twee keer smakken werden de wortels weer vakkundig naar buiten gebonjourd. Blegh, worteltjes. Het gehele theater heeft zich een hap of wat herhaald, waarna mijn meiske heerlijk tevreden is gaan slapen.

Inmiddels zijn we een week verder. Mijn meisje geniet van bloemkool, broccoli, sperzieboontjes met tomaat, snijboontjes en wortel. Met overal lekker een stuk aardappel bij. En eet daar stevige porties van - drie eetlepels vol is niets.

Maar wat nou zo grappig is. Ze geniet van haar groenten. Maar met fruit, lekker zoet fruit, hoef je niet bij haar aan te komen.