Natuurlijk ging het te snel. Natuurlijk ging het te makkelijk. Natuurlijk overzag ons kleine peutertje de gevolgen van haar boude actie niet. Natuurlijk werd het een krijsfestijn, de eerste speenloze avond. Natuurlijk was moeders daar onvoldoende op voorbereid.
Maar na een half uur zware oververhitte hysterie, gespekt met gekrijs om 'meen', 'biebie', 'meit, nee, ja' en 'toto' realiseerde ik me dat ze haar grote-meiden-vergoeding probeerde op te eisen. Dat ze wel haar beloning voor de speenloze ellende wilde incasseren. En tsja, die had ik nog niet in huis. En in de lol van dat cadeau wilde papa meedelen, en die is ook niet in huis.
Een fotootje van haar prijs op mijn Phone was gelukkig wel genoeg om ons meiske tot een diep snikken te bedaren. En dan zijn drie nachtjes te overzien en te begrijpen, zelfs voor een klein draakje.
Maar zodra de Phone weer uitging en het speenloze drama zonder zichtbare compensatie was ging de hysterie-machine weer aan.
Gelukkig werden we gered door een behulpzame buurman. Die bracht twee kleurenprintjes langs van draakjes prijs. De lamineermachine hielp deze te verduurzamen. En met die fotokaartjes bij haar bedje was er een lichtpuntje in de speenloze duisternis.
We gaan de nacht in. Ik ben benieuwd. We moeten het redden samen, moet, Moet, MOET. Want als ik teruggrijp op de geheime stash spenen ben ik verloren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten