dinsdag 25 januari 2011

Moeders wenochtend op de kinderopvang

En dan is het zover, dan breng je ook je tweede kind 's ochtends naar de kinderopvang. En iedereen, van de buurvrouw, tot de juffen, tot het gezelschap op twitter wenst je succes en sterkte. OK, schijnbaar heb ik dat nodig... al die harten onder mijn riem. Maar heb ik dat wel?

Drie jaar terug bracht ik onze stormvogel voor het eerst naar het Koetje. Een kinderopvang waar ons manneke samen met een ander jongetje de eerste twee klantjes waren. Wat had ik het moeilijk, om mijn kleine manneke daar achter te laten...

 ...Het manneke dat al drie maanden lang huilde tenzij hij rondgedragen werd in de aardappelzakhouding. Krampjes dacht iedereen. Nou geloof me, we hadden het liever over KRAMPEN, dat was realistischer.

 ...Het manneke dat nog weinig vermaakmogelijkheden ontdekt had, doordat hij ieder wakend uur brullend doorbracht. Oftewel het manneke dat in mijn beleving 24-uursaandacht nodig had.

 ...Het manneke dat mijn eerste kind was, en die samen met mij de ontdekkingsreis aan het maken was wie ik kon zijn als moeder. En ik wist niet of ik dat wel kon, werkende moeder zijn. Of deze stap in het moederschap de juiste was.

Nu, drie jaar later, bracht ik zijn kleine zusje voor het eerst naar de kinderopvang. Een geweldige opvang op een boerderij waar de kinderen in de regel in de buitenlucht spelen, tussen de kippen, koeien, paarden, schapen en konijnen ronddartellen. En onder de modder en koeienpoep thuiskomen en driftig vertellen dat konijnenkeutels anders smaken dan drop.

En ik breng een kleine meiske naar de opvang dat lekker vrolijk kletst tegen het speelgoed. Een meiske dat lief lacht naar alles wat beweegt. Of stilstaat. Een meiske die prima in staat is om alle juffen om haar vingertjes te winden en meer dan alle zorg en liefde op te eisen die ze nodig heeft om een grote stoere kleuter te worden in de vier jaar tijd dat ze daar is.

Nee, ik had het vanochtend niet moeilijk om mijn kleine prinsesje op het Koetje achter te laten. Ze is in zeer goede handen en kan het als persoontje prima aan. Waar ik wel moeite mee had? Om aan het einde van de ochtend haar kleine slapende lijfje uit de handen van haar verliefde juf te peuteren. Om vervolgens haar jasje aan te doen, wat in haar ogen gelijk staat aan marteling. En om haar in de maxi cosi mee naar huis te nemen, wat voor haar gelijk staat aan foltering.

Wat een grenzenloos verschil... Ligt het aan mij? Ben ik gegroeid als moeder dat ik kan loslaten? Of ben ik gekrompen als moeder dat ik haar zomaar kan afstaan? Ik hou het er maar op dat ik moeder ben van twee geweldige kinderen, die de wereld aangaan zoals het is.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten