Afgelopen week was ik ziek. Maandag en dinsdag zelfs zo dat mijn hersencellen op standby stonden. En ik er dus niet aan dacht om te kolven. En het zotte was, ik merkte het niet. Geen ploftieten, geen stuwing, geen gelek. Ja, dinsdagochtend merkte ik het, toen ik in de koelkast misgreep - geen melk. Gelukkig had ik vriezervoorraad.
Nou was dit voorheen reden geweest voor grote paniek, en een stressaanval die mijn maagontsteking een randje dichter naar de afgrond had gebracht. Maar die bleef dus uit. En toen ik dinsdag het kolven voor de tweede keer vergat was het gesprek geopend. Tussen mij en mij, tussen mij en mijn lief en tussen mij en Belle.
Hoeveel drinkt mijn meisje nou nog overdag bij me? Tsja. Twee, soms drie keer. En dan vijf minuten, max. Met de nodige onderbrekingen. (Hee, wat doet de stormvogel nou?) Maar hoeveel is dat nou echt? En wat drinkt ze op de Koe nou gemiddeld? Uhm... gemiddeld een 80cc, en de rest gaat door de gootsteen. Uitschieters daargelaten. Het zet niet echt zoden aan de dijk.
En dus viel het volledig ontspannen en logische besluit dat ik stop met kolven. Mijn meisje mag de vriezervoorraad opmaken, en dan krijgt ze daarna, als ze negen maanden en een week is, poedermelk mee naar de Koe. En het voelt ok, het voelt goed dat ik deze keuze nu maak.
Overdag, thuis, krijgt ze met de lunch ook een kleine fles poedermelk, 120cc. En verder mag ze gewoon haar mama-comfort blijven halen. Zolang mijn borsten die onbalans tussen de dagen van de week toestaan. En volgens mij loopt die onbalans wel los, dus dat komt wel goed.
En de avondvoeding en nachtvoeding, die houden we er lekker nog even in. Ze is nog lang geen 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten