Ik wil en ik zal en ik moet.

De spreekwoordelijke inkt op mijn blog over kolven was nog niet droog of er gebeurde iets. Of beter gezegd er gebeurde iets iets minder. Ik zag de afgelopen week bij het kolven mijn productie hard teruglopen. Halveren. En niet alleen bij het kolven merkte ik dat - ook aan de borst was het meisje onrustiger en feller en kwam ze er jammerend af.

Borstvoeding. Dat het na de opstart gewoon doorloopt beschouw je toch wel een beetje als vanzelfsprekend. Nou, toen ik donderdagochtend na het kolven eens naar de opbrengst keek kon ik wel janken. Het was niet vanzelfsprekend. Wat ook niet vanzelfsprekend was, is dat ik al een beetje ontzwangerd ben. Het lage kolfresultaat samen met de resterende hormonen waren genoeg voor een full-fledge zwangerschapspaniekaanval: ik wil en ik zal en ik moet dat meisje aan de borst houden. Niet omdat borstvoeding zo gezond is, en al dat andere gezeik van de maffia (excuse my French), maar puur en simpel omdat ik zo van die momenten geniet.

Gelukkig werkte ik die dag thuis - zo'n zware paniekaanval om niks durf ik mijn collega's niet aan te doen. Of beter gezegd - dan zou ik ze nooit meer onder ogen durven te komen.

En gelukkig was er mailcontact met de vent-op-reis. Die bij mij de herinnering triggerde aan twitter, de andere moeders die ik daar volg, maar vooral ook de lactatiekundige die ik daar volg. Daar had ik in mijn resterende zwangerschapshormoon geinduceerde paniek nog geen enkele hartslag aan gedacht.

Klikkerteklik, twitter.

Wat fijn dat er op een medium als twitter zoveel mensen zijn die je a) nog nooit gezien of gesproken hebt maar die wel b) te hulp schieten als je vragen hebt. En wat een schatten trof ik weer.
Missie 1: panisch rondrennende moeder kalmeren. Zo tegen vieren was dat wel gelukt. Trillend en wel was ik tot een halt gekomen op de website van de moedermelkstichting, waar ik meteen maar een nieuwe Rolls Royce kolf bestelde. Om er maar alles aan gedaan te hebben om ervoor te zorgen dat kolven niet meer leidt tot terugloop van de borstvoeding.
Missie 2: de trillende moeder onttrillen. Oftewel, lekker even mijn kleine helden uit de Koe ophalen. Easypeasy. Nou ja, easy... met tranen in mijn ogen. Want mijn prinsesje had wel weer even 150 cc extra kunstvoeding tot zich geeist; en de nieuwe voorraad borstvoeding was nog kleiner.
Missie 3: de kalme moeder van een concreet stappenplan voorzien om in een weekeind tijd de borstvoeding weer tot een voldoende niveau op te krikken. Zodat die kolf volgende week ook wat te doen heeft. En dat meisje weer voldoende borstvoeding meekrijgt naar de Koe. Dat plan ligt er: clustervoeden. Oftewel, iedere anderhalf uur voeden. In ieder geval 48 uur lang.

Vrijdagmiddag begonnen en inmiddels 31 uur verder... clustervoeden is slopend. Niet vanwege het voeden - nee, stiekum is het heerlijk dat meisje ieder anderhalf uur tegen me aan te mogen leggen. Het is zo slopend doordat de rest van de wereld niet even stil gaat staan zodat m'n meisje en ik dit kunnen regelen. En het is slopend doordat ik 31 uur later nog niet het idee heb dat die theezakjes alweer wat beter gevuld zijn.

Maar goed. Ik moet en ik zal en ik wil optimistisch blijven. De 48 uur zijn nog lang niet voorbij. Eerst maar weer een voeding, en dan de nacht in. En dan hoop ik dat morgenmiddag Lola Ferrari aanbelt, ze is meer dan welkom!