woensdag 23 maart 2011

Spruw

De plek van mijn lief in het ouderlijk bed was nog amper ingenomen door mijn zoonlief of we stuitte weer eens op problemen. Dat is traditie namelijk, als mijn lief weg is wordt er hier van alles ziek, gaat er van alles kapot en gebeuren er allerlei andere rampen - ik lag al twee keer met een kind in het ziekenhuis terwijl mijn lief in allerijl terugkwam uit een ver ver hiervandaan.

De derde nacht alleen was een hel. Althans, voor een moeder die aan de luxe gewend is maar een nachtvoeding te hoeven geven en dan de rest van de nacht dan slapend naast haar prinsesje door mag brengen. Om elf uur kwam mijn Bellefleur al voor een borst. Althans, dat dacht ik. Na twee slokken ging het luchtalarm af... borsten was niet wat ze verzocht; speen hielp maar tijdelijk. Uiteindelijk was lichaamscontact het enige dat haar, en dus mij, enige rust gaf. In deze stoeipartij tussen een meisje met ellende en de slaap hebben we samen ieder uur op de klok gezien.

Een sprongetje. Misschien. Tandjes. Misschien.

Acht uur 's ochtends, en een normaal vrolijk meisje huilend op het aankleedkussen. Rode geïrriteerde billen: dus toch tandjes, zeg ik tegen de stormvogel. Maar terwijl ik dat zeg kijk ik in haar luidkeels geopende snaveltje en zie witte korstige eilandjes op haar lippen en in haar wangzakjes. Ai, dat wordt een rondje huisarts.

En met de via twitter snel toegeworpen adviezen over kokosbroodolie, paarse verf  Gentiaan Violet en vooral een kritische blik richting de kundigheid van huisartsen op dit front vertrokken we met zijn drieën toch eigenwijs in de richting van onze praktijk. Mijn eigenwijsheid werd beloond, helaas, mijn huisarts moet een uitzondering zijn - want waar de meeste moeders met spruwkindjes te horen krijgen dat het wel meevalt hoefde mijn huisarts maar kort te kijken om spruw in de mond te constateren. En daar stopte het niet. Ze keek ook nog in de luier van Belle en concludeerde dat de schimmel via haar maag-darmstelsel ook al op de billen beland was. Het enige dat haar kritische toets doorstond waren mijn tepels. "Maar ga die ook maar smeren, preventief."

Dus mijn meisje heeft spruw. En waar ze normaal vrolijk in haar box, reismandje en schommelstoel speelt, waar ze normaal uren per dag lekker tukt, laat ze nu duidelijk merken dat ze er allemaal niet van gediend is. Dat ze pijn in haar bekkie heeft. Dat haar billen branden. Ze wil contact. Alleen in fysiek contact met mij is het te verdragen. Alleen als ze vastgehouden en entertainend wordt, met zeer regelmatige borstmomenten in de reclameonderbrekingen, kan ze nog zuinigjes lachen.

En mijn lief is weer op reis... Ben benieuwd. Vorige keer een clusterweekeind, dit keer een spruwweekje die als het echt tegenzit wordt afgesloten met een clusterweekeind. Wat is slopender? Place your bets!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten