De derde nacht alleen was een hel. Althans, voor een moeder die aan de luxe gewend is maar een nachtvoeding te hoeven geven en dan de rest van de nacht dan slapend naast haar prinsesje door mag brengen. Om elf uur kwam mijn Bellefleur al voor een borst. Althans, dat dacht ik. Na twee slokken ging het luchtalarm af... borsten was niet wat ze verzocht; speen hielp maar tijdelijk. Uiteindelijk was lichaamscontact het enige dat haar, en dus mij, enige rust gaf. In deze stoeipartij tussen een meisje met ellende en de slaap hebben we samen ieder uur op de klok gezien.
Een sprongetje. Misschien. Tandjes. Misschien.
Acht uur 's ochtends, en een normaal vrolijk meisje huilend op het aankleedkussen. Rode geïrriteerde billen: dus toch tandjes, zeg ik tegen de stormvogel. Maar terwijl ik dat zeg kijk ik in haar luidkeels geopende snaveltje en zie witte korstige eilandjes op haar lippen en in haar wangzakjes. Ai, dat wordt een rondje huisarts.
En met de via twitter snel toegeworpen adviezen over kokos
Dus mijn meisje heeft spruw. En waar ze normaal vrolijk in haar box, reismandje en schommelstoel speelt, waar ze normaal uren per dag lekker tukt, laat ze nu duidelijk merken dat ze er allemaal niet van gediend is. Dat ze pijn in haar bekkie heeft. Dat haar billen branden. Ze wil contact. Alleen in fysiek contact met mij is het te verdragen. Alleen als ze vastgehouden en entertainend wordt, met zeer regelmatige borstmomenten in de reclameonderbrekingen, kan ze nog zuinigjes lachen.
En mijn lief is weer op reis... Ben benieuwd. Vorige keer een clusterweekeind, dit keer een spruwweekje die als het echt tegenzit wordt afgesloten met een clusterweekeind. Wat is slopender? Place your bets!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten